Zrozumieć Uczucia Rozdział 15 cz.2

Rozdział dedykowany Anonimkowi który nie chce wyjawić swojej tożsamości ale szanuję to ;)  oraz Carmelos Xd. Z góry przepraszam z wszystkie błędy.Reszta notki na końcu.  Miłego czytania !

Beta: Lee Hyomi 
Alex

Po wyjeździe Setha poszedłem do Sally by się z nią pożegnać, później odwiedziłem jeszcze Eddiego, a następnie zabrawszy walizkę z pokoju wyszedłem przed szkołę, gdzie czekałem na Rogera. Wyciągnąłem telefon z zamiarem przejrzenia portalów społecznościowych, jednak nim to nastąpiło poczułem czyjąś dłoń na ramieniu. Odwróciłem się i zobaczyłem Dyrektora.

- Dobry wieczór, przestraszył mnie pan. - Powiedziałem od razu.

- Przepraszam chłopcze. - Odpowiedział zachrypniętym głosem. Przyjrzałem mu się, na twarzy miał kilkudniowy zarost, oczy lekko przekrwione, a pod nimi sińce, usta miał spierzchnięte, a włosy były w całkowitym nieładzie. Miał na sobie pomięte ubrania, które wydawały się być zakładane w pośpiechu. Czyżby przejął się tym, że Phil znalazł się w szpitalu? Wciąż w głowie miałem słowa Daniela i już nie patrzyłem na niego tak jak wcześniej. Teraz widziałem potwora, który nie zasługuje na takiego syna jakim był Phil. 

- Alex. - Zaczął dziwnym tonem. - Podejrzewam, że wiesz jak się sprawy mają, domyślam się też, iż masz pojęcie jakie są moje stosunki z synem… Ale to nie jest tak, że ja go nie kocham... - Po co mi to mówił? Co, poczuł wyrzuty sumienia? Chyba trochę za późno. 

- Niech mi się pan nie tłumaczy. - Powiedziałem, ale on tylko pokręcił głową i kontynuował.

- Mam ochotę się komuś wyżalić, a ty jesteś przyjacielem mojego syna, więc będziesz musiał mnie wysłuchać. - Westchnąłem, bo naprawdę nie chciałem zagłębiać się w tę sprawę. - Moja była żona, a matka Phila oskarżała mnie o zdradę, czego oczywiście nie robiłem. Ciągle pracuję, nawet nie mam czasu w spokoju napić się kawy. Do niej po prostu nie docierały żadne tłumaczenia. Rok temu zakończyła się nasza sprawa rozwodowa. – Mówił, a w jego głosie słychać było żal. - Phil stanął po jej stronie, zawsze miałem z nim dobry kontakt, dlatego bardzo mnie zdziwiło to jak się zachował. W szkole mijał mnie bez słowa, rozsiewał plotki na mój temat. – Czy Phil mógł być tak podły? Jakoś nie bardzo w to wierzyłem, ale słuchałem dalej. Kiedyś zapytam o to Daniela, on dużo wie i na pewno powie mi jaka jest prawda. - Pewnego dnia, kiedy wracałem z drukarni, spotkałem go, stał ze swoim kolegą z pokoju w towarzystwie dilera . Wiedziałem, że jego lokator bierze, ale nie sądziłem, że wciągnie w to Phila. Wysyłałem syna na odwyk, ale uciekł po tygodniu. W trosce o jego bezpieczeństwo wywaliłem ze szkoły tamtego chłopaka, a jemu przydzieliłem inne lokum. Robiłem to dla jego dobra, ale on zdemolował to pomieszczenie i kazał je przemalować. Zmienił je w więzienie oskarżając mnie o to, że sam umieściłem go w takim pokoju. Jak to kiedyś powiedział: ,,Dostałem go za karę". Rozmawiałem z jego matką, myślałem, że może ona przemówi mu do rozumu, ale się pomyliłem. Zawsze o niego dbałem, nie chciałem, żeby stała się mu krzywda. Żył jak król, niczego mu nie brakowało. Kocham go najmocniej na świecie, oddałbym dla niego życie, tylko że on, gdyby miał taką okazję wbiłby mi nóż w plecy. Nie wiem dlaczego tak się zmienił, może to przez te narkotyki... – Przerwał, a ja poczułem wyrzuty sumienia, bo kto niby dostarczał mu te prochy? Gdybym tylko wcześniej skojarzył fakty nie robiłbym tego, zaś to, że wiedząc nie przerwałem to inna sprawa. - Alex? Pomożesz mi go z tego wyciągnąć? - Zapytał. Nie musiałem się długo zastanawiać. Niby dlaczego miałbym nie pomóc? 

- Phil jest moim przyjacielem i również chciałbym, żeby z tego wyszedł. Pomogę. - Odpowiedziałem, a na twarzy Pana Halla pojawił się cień uśmiechu. Bez żadnych uprzedzeń mężczyzna zamknął mnie w swoim ojcowskim uścisku, który w mojej głowie otworzył szufladę wspomnień. Przypomniał mi się tata i wszystko co było związane z jego osobą. Oczy zaczęły mnie piec, ale mimo to dzielnie się trzymałem. 

- Dziękuję, Phila otaczają sami dobrzy ludzie. - Westchnął głośno. - Wesołych świąt Alex. - Powiedział puszczając mnie z zamiarem odejścia.

- Proszę pana! - Zatrzymałem go, kiedy już przekraczał próg. Odwrócił twarz w moją stronę. - Niech go pan odwiedzi i wyjaśni mu wszystko, może to coś zmieni. Szczera rozmowa potrafi zdziałać cuda. - Pokiwał głową.

- Jeszcze raz dziękuję. Na pewno tak zrobię. - Powiedziawszy to zniknął w ciemnym, szkolnym korytarzu.

***                                                                                                                   

- Młody! - Dobiegł mnie uradowany głos Paula. Odstawiłem torbę na chodnik i podbiegłem do brata. Uścisnąłem go mocno i cmoknąłem w policzek, tak po bratersku. Zaśmiał się szczerze tuląc mnie jeszcze mocniej. Naprawdę za nim tęskniłem. Zawsze byliśmy razem, nawet jeden dzień osobno był dla nas dniem straconym i pełnym smutku. - Urosłeś. – Powiedział. Rzeczywiście, miał rację, jeszcze trzy tygodnie temu sięgałem mu do ramion, a teraz byłem niemal jego wzrostu. Odsuwając się potarmosiłem jego ciemne, krótko ścięte włosy. Spojrzałem na willę Rogera, która od mojego wyjazdu nic się nie zmieniła. Ogromny plac przed domem pokrywał teraz śniegowy puch, którego niestety w Los Angeles nie było. Budynek był ogromny, pokryty śnieżną farbą, która świetnie komponował się z czarnymi framugami okien i tego samego koloru dachówkami. W środku znajdowało się prawie trzydzieści pomieszczeń! Zawsze zastanawiałem się po co Rogerowi tyle pokoi, pytałem go nawet kilka razy, ale on nigdy nie chciał powiedzieć. Twierdził, że to rodzinna tajemnica. 

- Cieszę się, że spędzimy razem dwa tygodnie. - Powiedziałem do Paula.

- Ja też, nawet nie wiesz jak bardzo. - Myślę, że dla osób, które nie miały pojęcia o naszym pokrewieństwie taki tekst brzmiałby bardzo dziwnie. 

- Chłopcy chodźcie do domu, Anastasia zrobiła kolację. - Odezwał się Roger, który wprowadził już samochód do garażu i ,,zaszedł" nas od tyłu. Właśnie, Ana! Jego gosposia. Wspaniała kobieta. Miała prawie siedemdziesiąt lat, była taką typową babcią, która kocha i rozpieszcza swoje wnuki. W tym przypadku akurat przybrane, mimo to zawsze darzyła mnie i Paula takim babcinym uczuciem. Jak na komendę mój brzuch wydał z siebie donośny dźwięk informujący wszystkich, że kolacja jest jak najbardziej wskazana. Na twarzach otaczającej mnie dwójki pojawiły się wielkie uśmiechy.

- Bardzo śmieszne! - Sarknąłem uśmiechając się jednak. Weszliśmy po trzech stopniach prowadzących do dużych, dębowych drzwi. Kiedy tylko przekroczyliśmy próg od razu na szyi zawisła mi staruszka. Kobieta miała na sobie białą bluzkę, a na niej czarną marynarkę i w tym samym kolorze spódnicę do kolan, siwe włosy spięła w koczek z tyłu głowy. 

- O boże, tak dawno cię nie widziałam. - Odsunęła się trochę, ale nadal trzymała ręce na moich ramionach. - Wyrosłeś. - Stwierdziła.

- To samo mu powiedziałem. - Wtrącił brat.

- Tęskniłem za tobą, brakowało mi twoich obiadów, nie narzekam, ale tam w szkole gotują okropnie. - Zacząłem jej słodzić oglądając jak na jej twarzy pojawia się uśmiech. 

- W takim razie chodź. - Złapała mnie za rękę i zaprowadziła do jadalni. Omiotłem spojrzeniem pomieszczenie, w jego kątach stały szafki z porcelaną, zaś na środku ogromny stół, który mieścił prawie dwadzieścia osób, z tym, że teraz siedziały tam tylko dwie. 

- Gdzie mama? - Zwróciłem się do Paula, ten tylko wzruszył ramionami i sięgnął po dzbanek z herbatą. - Roger? - Spytałem podejrzliwie. Mężczyzna zareagował tak samo.

- Wyszła gdzieś rano i jeszcze nie wróciła. - Odpowiedział. 

- Nic nowego. - Dorzucił Paul. ~Aha. No to fajnie, że tak się sprawy mają.~ Pomyślałem i kręcąc głową z niedowierzaniem usiadłem obok brata. Zapowiadały się boskie, pełne niespodzianek święta.

***

Po kolacji prawie do godziny trzeciej nad ranem rozmawiałem z Paulem, wcześniej siedział z nami jeszcze Roger, ale koło pierwszej stwierdził, że zostawi nas samych i pójdzie spać. Jakoś tak niechcący chlapnąłem bratu, że nasz kuzyn jest dilerem, a potem poleciało z górki. Powiedziałem mu wszytko, bez wyjątku. Nawet to, że nie zaliczyłem żadnej dziewczyny. Wysłuchał mnie spokojnie, a kiedy w końcu skończyłem zastanowił się chwilę.  

- Wiesz Alex... Wydaje mi się, że masz wielbiciela. - Skomentował.

- No brawo Einsteinie! – Rzuciłem co brat skwitował cichym chichotem. - Tyle to i ja wiem gamoniu. Co mam z tym zrobić? - Spytałem.

- Myślę, że powinieneś się poważnie zastanowić nad swoją orientacją.

- Czy ty sugerujesz, że jestem lachociągiem?! - Warknąłem, podirytowany.

- Nie, ale myślę... - Zaczął. Naprawdę mnie zdenerwował! Nie mogę być gejem, nie podnieca mnie seks analny i wkładanie komukolwiek, czegokolwiek w dupę!         

- Za dużo myślisz! - Przerwałem mu w połowie zdania. - Nie jestem gejem i nigdy nim nie będę. Zmieniłem o nich zdanie, nie jestem już nietolerancyjnym skurwielem, ale nie stałem się pedałem! – Dorzuciłem wściekle i nie czekając na jego komentarz wyszedłem z pokoju trzaskając drzwiami.

- To się jeszcze okaże, braciszku. - Usłyszałem jego stłumiony głos.    

Rozdział 16

~~~~~~~~ 
Witajcie! Pierwszy raz od ponad dwóch tygodni wyrobiłam się z rozdziałem na czas. Jestem bardzo wdzięczna wszystkim ,którzy komentują moje wypociny! To mnie cholernie motywuje i daje niezłego kopa!Mam nadzieję, że rozdział wam się podobał, choć trochę mało się w nim dziej, był dość długi jak na mnie,ale obiecuję, że kolejny będzie jeszcze dłuższy i jeszcze ciekawszy! ~Himana