Zrozumieć Uczucia Rozdział 22 cz. 1

Beta: Lee Hyomi 
Alex

- Jak to nie żyje? - Zapytał prosto z mostu Seth. Spojrzałem na niego karcąco. Dziwak wzruszył tylko ramionami.

- Kochałem ją! Kochałem taką szmatę! - Wychlipał Phil. - Wiecie... Mogłem wychowywać nieswoje dziecko. - Powiedział śmiejąc się gorzko. Widziałem jak szczęka Setha stopniowo opada na podłogę, cóż moja reakcja była podobna, chociaż podejrzewałem, że to dziecko nie było Phila. W końcu ta laska zawsze z pizdą na wierzchu latała. - Najgorsze jest to, że chciałem odebrać sobie życie, bo bałem się, że nie poradzę sobie z wychowaniem dziecka.. – Mówił drżącym głosem. - Wiecie skąd to wiem? - Spytał nagle. Pokręciłem głową. - Bała się powiedzieć mi to prosto w twarz, zostawiła list. - Odparł i opadł na łóżko ukrywając głowę w ramionach. Wymieniliśmy z Sethem zaskoczone spojrzenia i w tym samym momencie kucnęliśmy przed załamanym Hallem. W geście pocieszenia położyłem mu rękę na kolanie. - A wiecie dlaczego się zabiła? - Znów pokręciłem głową, a Dresiarz kolejny już raz zaśmiał się gorzko. - Jej brat nie chciał usunąć dziecka. - Odparł. - ONA MOGŁA ŻYĆ! - Wybuchnął nagle. Kątem oka widziałem jak Seth wzdryga się.

- Phil... Spokojni... - Zacząłem, jednak przerwał mi nagły trzask drzwi. Spojrzałem w tamtą stronę i ujrzałem roztrzęsionego Daniela. Cały czas patrzył wprost na Halla, po chwili osłupienia podbiegł do niego i mocno przytulił. Dresiarz wczepił się w jego koszulkę i zanurzył twarz w jego włosach.

- Ciiii spokojnie, to nic nie da Phil, musisz się z tym pogodzić. To nie była twoja wina. - Szeptał do kochanka Daniels. Znów spojrzałem na Setha, a kiedy spostrzegłem, że po jego bladej twarzy spływają pojedyncze łzy przyciągnąłem go do siebie i otarłem mu je rękawem. Nie wiem dlaczego to zrobiłem, to był dziwny odruch. Seth spojrzał tylko na mnie i usiadł na podłodze.

- Phil, twój ojciec chciał, żebyś do niego przyszedł. - Powiedział po bardzo długiej ciszy Daniel. Dresiarz ledwo zauważalnie skinął głową i powoli wstał.

- Hall. - rzekł Seth zatrzymując go. - Wszystko będzie dobrze. - Dresiarz kiwnął głową i uśmiechnął się blado. Kiedy wyszli w pokoju nastała cisza.

- Chciałbym, żeby ktoś pokochał mnie tak jak Phil Olivie. - Przerwał ją w końcu Czarny.

***

Nie mogłem spać, przewracałem się z boku na bok i nawet przez chwilę nie zapowiadało się na to bym w końcu trafił w objęcia Morfeusza. Seth również miał ten problem, leżał z rękami założonymi za głową i tępo wpatrywał się w sufit. W pewnym momencie odwróciłem się w jego stronę.

- Sethhh? - Spytałem cicho, żeby w razie czego go nie zbudzić.

- Taaak? - Mruknął w odpowiedzi.

- Śpiszzz? - Znów zadałem pytanie, Czarny od razu odwrócił się w moją stronę z ironicznym wyrazem twarzy.

- A wyglądam jakbym spał? - Odpowiedział pytaniem na pytanie.

- No w sumie to nie, zbyt opryskliwy jesteś. – Odparłem na co on pokręcił głową i uśmiechnął się. - Czemu nie śpisz? - Zacząłem rozmowę.

- Myślę. - Moje brwi automatycznie podjechały do góry. Czułem jakąś dziwną chęć drażnienia się z nim.

- Coś nowego. - Rzuciłem, Seth parsknął cichym śmiechem. - To o czym ,,myślisz"? - Zrobiłem cudzysłów w powietrzu i uśmiechnąłem się lekko.

- O wszystkim. O Hallu. O rodzicach Olivii. O Danielu. O mojej Babci. – Przerwał na chwilę i westchnął głośno. - O nas. - Dorzucił cicho. Wzdrygnąłem się, kiedy usłyszałem to ostatnie. Naprawdę nie chciałem o tym rozmawiać, pragnąłem zapomnieć, nie chciałem mu robić niepotrzebnej nadziei, ewentualny związek byłby z góry skazany na niepowodzenie. Po pierwsze ze mnie taki gej jak z papieża baletnica, a po drugie... No właśnie, poza tym chyba nie miałem jako takich oporów. Chociaż nie, oporów to źle dobrane słowo... Przeciwwskazań? Tak, to jest lepsze, no bo wbrew pozorom z Sethem uzupełnialiśmy się nawzajem, poza tym lubiłem z nim gadać i przebywać w jego towarzystwie, ale nie potrafiłbym go traktować jak partnera. Myślałem wtedy, że jedyna relacja, jaka może nas łączyć to tylko przyjaźń. - Alex, powiedz mi szczerze, ale tak szczerze jak na spowiedzi... Mam jakiekolwiek szanse wyjść z friendzone’u? - Spytał. Zastanowiłem się chwilę nad odpowiedzią.

- Cóż, każdy ma taką szansę. Tylko musi się bardzo starać. – Odparłem w końcu. Seth opadł na poduszki i znów zaczął wpatrywać się w sufit.

- To co ja mam jeszcze zrobić? Twoim zdaniem za mało się staram? Czy może nie podobało ci się jak zrobiłem ci dobrze?! Może wolisz, żebym dał ci dupy, co? Jeśli tym mam cię do siebie przekonać, to proszę bardzo, nie mam nic przeciwko! - Przełknąłem głośno ślinę. Przez dłuższą chwilę nic nie odpowiadałem, myśląc nad tym co powiedział. Dziwak odebrał to chyba jako zgodę i począł powoli wstawać z łóżka. - Więc jednak. - Podszedł do mojego posłania i zaczął ściągać koszulkę, którą miał na sobie.

  Rozdział 22 cz 2         

~~~~~~ 

Witajcie! 

Ehh rozdział znów jest bardzoooo krótki, ale znów mnie choroba dopadła :/ Po za tym wena też mi nie dopisuje ostatnio. Przepraszam, wiem że czekaliście na coś mega i coś długiego.

Postaram się aby druga część była choć trochę dłuższa. 

Jest już dość późno więc Wesołego Alleluja nie opłaca mi się życzyć, ale mokrego Dyngusa chyba tak :D pozdrawiam ! ;)

Jeśli wam się podobał rozdział pozostawcie po sobie ślad w postaci komentarza! :D