Zrozumieć Uczucia Rozdział 17

Rozdział dedykowany wszystkim, którzy skomentowali rozdział szesnasty 
Beta: Lee Hyomi 
Alex

 Zaraz po szyciu, opuściliśmy szpital i udaliśmy się do samochodu Rogera, który jak się okazało, kiedy tylko dowiedział się co się stało, od razu przyjechał. Najśmieszniejsze w tym wszystkim było to, że nie było z nim matki. W domu też jej nie zastaliśmy. Widocznie wyjechała. Głupia suka!

- Alex, spokojnie. - Powiedział do mnie Paul, kiedy wpadłem do swojego pokoju. Byłem wściekły! Co za pieprzona szmata! Myślałem, że po tym jak rozwaliłem sobie przez nią głowę zostanie i chociaż będzie udawała, że się martwi! Ale gdzie tam. Dla niej to tylko zwykłe draśnięcie, a ja jestem tylko głupim dzieciakiem, który nie umie sobie poradzić z życiem!

- Jak ja mam być spokojny?! - Warknąłem do niego i rzuciłem się na łóżko. Syknąłem z bólu, kiedy przywaliłem głową w ścianę. - Ja pierdoleee.. - Wyjęczałem rozmasowując bolące miejsce. Dobrze, że nie uderzyłem się w rozcięcie, bo ból byłby zdecydowanie większy.

- Ouhh, Alex, jaki ty jesteś nieporadny! - Podszedł do mnie i położył mi rękę na ramieniu. -Posłuchaj, to, że będziesz się wściekał, nic nie da. Zmieniła się i tylko ona wie dlaczego. Mnie też boli jej zachowanie, też mam ochotę wrzeszczeć i niszczyć wszystko na swojej drodze, ale staram się powstrzymać. Dobrze wiesz, że zawsze byłem z nią bliżej niż z ojcem i uwierz mi, tęsknie za nią tak bardzo jak ty, a może nawet bardziej. Musisz jej pokazać, że przestało ci zależeć, wtedy miejmy nadzieję coś w niej pęknie i wróci ta stara Alice Vega, która była z nami kiedyś. - Mówił cicho cały czas gładząc moje ramie. Szczerze mówiąc jego pomysł nie był taki zły, a przynajmniej tak mi się wydawało. Westchnąłem i uśmiechnąwszy się do niego lekko kiwnąłem głową. - Jest coś jeszcze, ale całkiem odbiegające od tematu matki. - Spojrzałem na niego wyczekująco, a on z zakłopotaniem podrapał się po głowie.

- No, słucham?

- Booo, eee jakbyłeśnaszyciutodzwoniłSeth. - Wymamrotał cicho i tak szybko, że nie byłem w stanie zrozumieć ani słowa.

- Cooo? - Przysunąłem się bliżej i nadstawiłem uszu aby lepiej słyszeć.

- Jak byłeś na szyciu dzwonił Seth. - Powtórzył znacznie wyraźniej, ale nadal cicho. Zmarszczyłem brwi spoglądając na niego podejrzliwie. Nie patrzył w moją stronę, tylko w bliżej nieokreślony punkt przed sobą.

- Rozmawiałeś z nim?! - Krzyknąłem, kiedy zacząłem kojarzyć fakty.

- Powiedziałem mu tylko, że masz rozciętą głowę. - Odparł wstając. - To ja się będę zbierał, pójdę do Rogera, albo odśnieżę podwórko. Tak, to jest dobry pomysł. - Powiedział i nacisnął klamkę.

- Stój w tej chwili! - Szybko zerwałem się z łóżka łapiąc go za koszulkę. - Co ty mu nagadałeś?

- Lepiej do niego zadzwoń. Jeszcze mi podziękujesz. - Nie zwracając uwagi na moje protesty wyszedł z pokoju. Zdenerwowany kopnąłem szafkę stojącą obok drzwi i kolejny już raz opadłem na posłanie. Położyłem się krzyżem zaczynając myśleć o wszystkim co się wydarzyło. Niestety nie dane mi było nawet przypomnieć sobie wydarzeń z wczorajszego dnia, ponieważ zadzwonił telefon.

~Pewnie Seth~ Pomyślałem i zrezygnowany chwyciłem aparat w dłoń. Spojrzałem na wyświetlacz. Daniel. Świetnie!

- Słucham?

- Hejka. Słuchaj, zajmę ci tylko chwilkę. Chciałem przekazać, że Phil wyszedł ze szpitala i jak na razie wszystko jest dobrze. - Powiedział szybko. Mimo parszywego humoru uśmiech pojawił się na mojej twarzy. Naprawdę cieszyłem się, że już z nim lepiej. Może nie martwiłem się tak bardzo jak Daniels, ale również zależało mi na tym, żeby wydobrzał, przynajmniej będzie miał mi kto przynosić kanapki.

- To świetnie. Pozdrów go ode mnie!

- Dobrze. Alex, mam jeszcze jedną sprawę... - Zaczął niepewnie.

- No mów. - Ponagliłem go, kiedy przerwał i nie odzywał się przez dłuższą chwilę.

- Powinieneś dać szansę Sethowi. On cię naprawdę kocha. - Otworzyłem usta w niedowierzaniu. Czy wszyscy się na mnie uwzięli? Nie mają co robić? Co ich wzięło na swatanie MNIE, NORMALNEGO FACETA, któremu w głowie siedzą WYŁĄCZNIE panienki z jakimś jebanym pedałem? Już chciałem coś odpowiedzieć, ale wtedy zorientowałem się, że przerwał połączenie. Boże, dlaczego tak mnie ukarałeś?

***

  Wigilia minęła nam w bardzo miłej atmosferze. Pomimo tego, że nie było matki, bawiliśmy się naprawdę dobrze. Podobno dzwoniła z życzeniami do Rogera, ale do mnie i do Paula już nie. W sumie to nawet lepiej, mógłbym wtedy nie wytrzymać i powiedzieć kilka niemiłych słów, a w święta trzeba się przecież radować. Uroczystą wieczerzę zjedliśmy wyjątkowo w kuchni, wraz z gosposią. W Boże Narodzenie również nic nadzwyczajnego się nie działo. Dostałem multum życzeń od znajomych i kilka drobnych prezentów, ale jeden naprawdę bardzo mnie zaskoczył. Był od mojego ,,ojczyma". Dał mi gitarę elektryczną Les Paul Junior Single Coil. Jedną z najpiękniejszych gitar, jakie w życiu widziałem. Marzyłem o niej, ale żyłem w przekonaniu, że nigdy takiej nie dostanę. O tym marzeniu wiedział tylko i wyłącznie Paul i jak się domyślałem to jego sprawka, przeglądał mi historię. Szuja. Dziękowałem Rogerowi przez cały tydzień przy każdej nadarzającej się okazji. Odpowiadał mi zawsze to samo: ,,Nie dziękuj mi, tylko ucz się grać. Ja spełniłem twoje marzenie, teraz ty postaraj się spełnić marzenie twojego ojca"

   Dwudziestego dziewiątego grudnia obudziłem się bardzo wcześnie, ze świadomością tego co wydarzyło się dokładnie trzy lata temu. Długo leżałem tępo wpatrując się w sufit i przypominając sobie wszystkie szczęśliwe chwile z moim ukochanym tatą.

                                                                               ~*~

- Pójdziemy na ryby? - Zapytał mały chłopiec z burzą czarnych loków na głowie. 

- Obiecałeś tatusiu. - Zawtórował mu brat. Mężczyzna popatrzył na nich, a na jego twarzy widać było zmęczenie. Mimo tego zaśmiał się cicho po czym zwrócił się do dzieci zachrypniętym głosem. 

- W takim razie zbierajcie sprzęt i jedziemy. - Dzieciaki podbiegły do ojca i mocno się do niego przytuliły. 

- Jesteś najlepszy! 

*

- Tatoooo proszę. Nie chcę iść dziś do tego domu wariatów, tam wszyscy się biją. - Zajęczał sześcioletni Alex ściskając mocno koszulę ojca. 

- Synu, musisz chodzić do przedszkola... - Zaczął, ale chłopiec od razu mu przerwał. 

- Tylko dziś. Proszę. - Malec spojrzał w nienaturalnie niebieskie oczy mężczyzny, a ten widząc jego smutny wyraz twarzy od razu się zgodził. - Dziękuję. 

*

- Nie mam już do ciebie siły! Ile ty masz lat? Dwa czy dwanaście?! - Kobieta z krótkimi, ciemnymi włosami od kilkunastu minut próbowała przemówić do rozsądku swojemu synowi. - To już kolejny raz, kiedy zostałam wezwana przez ciebie do szkoły! Z Paulem nie było tylu problemów! - Chłopiec spuścił głowę i patrzył na czubki swoich butów. 

- Alice, spokojnie. - Zwrócił się mężczyzna do swojej żony. – Alex, wiemy, że dojrzewasz i potrzebujesz się wyszaleć, ale każdą przykrość, którą sprawiasz mamie, sprawiasz również mi. Nie chcesz przecież być złym synem, prawda? - Młody Vega spojrzał na ojca i uśmiechnął się do niego lekko. 

- Przepraszam. - Wymamrotał cicho, tata podszedł do niego powoli i zamknął w swoim mocnym uścisku. 

* 

- Synu. - Rzekł cicho George. - Dobrze wiesz, co się niebawem stanie. - Chłopak skinął głową, a w jego oczach momentalnie pojawiły się łzy, kiedy przez twarz najważniejszego dla niego mężczyzny przebiegł grymas bólu. - Obiecaj mi, że bez względu na wszystko zaopiekujesz się mamą. Obojgu nam zależy na niej tak samo. Rób to co lubisz, bądź dobry dla innych, pracuj, graj, śpiewaj, ucz się, ale nie zapomnij o miłości, bo bez niej choćbyś był bogiem będziesz nieszczęśliwy. A w życiu chodzi o to, żeby cieszyć się każdą chwilą... 

                                                                             ~*~

- Alex, chodź coś zjeść. Zaraz wychodzimy. - Paul tak jakby znikąd pojawił się na moim łóżku. Patrzył na mnie z troską wymalowaną na twarzy i uśmiechał się słabo. Widać było, że też nie czuje się najlepiej.

- Nic dziś nie przełknę. Możemy od razu iść. - Brat pokiwał głową i podał mi ubrania, które wcześniej leżały na krześle.

- Poczekam na dole. – Wyszedł. Znów byłem sam. Nie śpiesząc się zacząłem ubierać ciemną koszulkę, a zaraz potem spodnie w tym samym kolorze. Przeczesałem włosy i spiąłem je w koński ogon. Zszedłem na parter, przy drzwiach stał już Paul ubrany w długi, czarny płaszcz i Roger również gotowy do wyjścia. Obaj popatrzyli na mnie smutno i uśmiechnęli się lekko. Drogę na cmentarz pokonaliśmy w ciszy.

- Pójdę przodem, pewnie będziecie chcieli pobyć sami. - Rzekł Roger i znacznie przyspieszył kroku.

***

- Spokojnie. - Paul gładził moje plecy, a ja wtulałem się w niego jak małe dziecko. Nie płakałem, ale byłem już na granicy. Zawsze, kiedy kończyłem modlitwę przy jego grobie widziałem widok, który pragnąłem wymazać z pamięci. Był to moment, w którym czterej mężczyźni w czarnych garniturach spuszczali powoli drewnianą trumnę do ciemnego dołu, a chwilę później zasypywali ją ziemią.

- Witajcie chłopcy. - Usłyszałem za sobą dobrze znany głos. Powoli odsunąłem się od brata i zamarłem. Za mną stała moja matka z ogromnym zniczem w dłoni. Postawiła go na płycie, zapaliła i cicho się pomodliła. Cały czas nieświadomie ściskałem dłoń Paula obserwując ją uważnie. Gdy skończyła odwróciła się w naszą stronę. - Musimy porozmawiać. 

Rozdział 18

~~~~~~~~
Witam!Przybywam dziś do was z rozdziałem, mam nadzieję że wam się podobał ;) ~Himana